در حالی که در هفته گذشته، افکار عمومی ایرانیان، تحت تأثیر رها کردن دو
بیمار از سوی عوامل یکی از بیمارستان های تهران در گوشه ای از شهر قرار
گرفت و همگان را اندوهگین کرد، پس از گذشت نزدیک به یک هفته، دکتر مرضیه
وحید دستجردی، وزیر بهداشت، به طور کل وقوع چنین رویدادی را در تهران
انکار کرده و اعلام نمود که حتی به دنبال شکایت هم هست!
به
گزارش «تابناک»، اظهارنظر خانم وزیر، در حالی است که پیش از این، معاون
وزیر بهداشت این موضوع را تأیید کرده و حتی از برکناری رئیس بیمارستان
امام خمینی(ره) به دلیل چنین رفتاری، خبر داده بود.
بنا بر این
گزارش، هفته گذشته، خبرگزاری ها گفته بودند، پس از مقصر شناخته شدن شش
کارمند رده پایین بیمارستان امام خمینی، دکتر حسن ابوالقاسم گرجی، مدیر
مجتمع بیمارستانی امام خمینی شده است.
همچنین دکتر حسن امامی رضوی،
معاون درمان وزیر بهداشت با تأیید این خبر گفته بود که قرار بوده تغییراتی
در مدیریت بیمارستان امام داشته باشیم، ولی موضوع بیماران رها شده در
بیابان، باعث تسریع در این تغییر شد.
از سویی، هرچند پس از آن
برکناری دکتر فتحی، تکذیب شد، به دنبال آن، برکناری مدیر داخلی بیمارستان
به دلیل رها شدن دو بیمار این بیمارستان تأیید شد.
بنابراین، هم
اینک باید از وزیر بهداشت پرسید، چه شده است که ایشان پس از گذشت یک هفته
و پس از تأیید مقامات وزارت بهداشت و منابع بیمارستانی و همچنین انتشار
فیلم و مصاحبه هایی از رها شدن بیماران، به فکر انکار اصل این قضیه افتاده
است؟!
آیا معاونان وی به اشتباه و با شتاب آن خبر را تأیید کرده و حتی تغییراتی را به دلیل چنین رفتاری در بیمارستام امام انجام داده اند؟!
اگر
چنین است که این خود گناهی نابخشودنی تر است که معاونان یک وزارتخانه،
خبری را تأیید می کنند که وجود نداشته یا تغییراتی را در بیمارستان ها به
خاطر گناه نکرده انجام می دهند و یا با انجام مصاحبه هایی درباره اتفاقی
که نیفتاده، حیثیت دستگاه سلامت کشور را زیر سوال می برند؛ این که صد
البته اگر کوتاهی بیشتری از رها کردن بیماران نباشد، قصور کم تری نیست!
گفتنی
است، انکار این ماجرا از سوی وزیر بهداشت، آنقدر شگفت انگیز است که جای
پرسش های بی شماری را در میان افکار عمومی ایجاد کند، به ویژه که شناخت
مردم و اصحاب رسانه از شخصیت متین، دلسوز، کارآمد و متخصص خانم وحید
دستجردی، امری است که کمتر کسی منکر آن است و به همین دلیل، چنین واکنشی
به هیچ وجه درخور ایشان نبوده و معلوم نیست، این ادبیات ـ برخی درصدد زیر
سوال بردن مسئولین حوزه سلامت هستند و ما شکایت می کنیم که البته رفتار
عادی برخی دولتی هاست ـ چگونه از سوی ایشان تکرار شده است؟
افزون
بر این که با این انکار، نه تنها اصل قضیه از بین نمی رود، بلکه نقایص
مدیریتی خانم وزیر بیش از پیش نمایان می شود، در حالی که حتی یک عذرخواهی
خشک و خالی هم در این وانفسا می توانست تا اندازه ای افکار عمومی را آرام
و امیدوار به رفع معضل کند.
به هر روی، در اوضاع کنونی باید به این
نکته توجه داشت که رفتار صادقانه با مردم از اصول اولیه مدیریت است. امروز
دیگر آن زمان نیست که یک رخداد، نه در تهران بلکه در هر جای دیگری دفن شود
و به گوش هیچ کس نرسد. امروز، روزی است که عملکردها به شدت زیر نظر است و
مقامات بیش از آنکه مقام باشند، باید مسئول ـ محل سوال ـ باشند.
در
پایان باید از وزیر محترم پرسید؛ خانم وزیر، با انکار این مسأله از سوی
شما، آیا افکار عمومی قانع شدند؟ آیا چنین رخدادهایی دیگر تکرار نمی شود؟
آیا بیماران کم بضاعت خاطرشان جمع تر و خیالشان راحت تر شد؟ آیا مسئولانی
که کوتاهی کردند، متنبه شدند؟ خانم وزیر، انکار این قضیه چه کمکی به شما و
مردم می کند؛ هیچ اندیشیده اید...؟!