تصاویر: زنانی که به رنج امید می‌کارند

اردیبهشت در فارس با عطر بهار نارنج همراه است و در مازندران سرسبز با امید عطر برنج. مازنی‌ها اردیبهشت را فصل شالیکاری می‌دانند. شالیکاران برنج را به رنج دانسته و مصرف کنندگان شهر آنرا غذایی متمولانه. برنج به راستی به رنج خوانده می‌شود؛ از نشاء‌ تا برداشت. شالیکاری در اردیبهشت زیبا، عمدتا توسط زنان و دخترانی انجام می‌شود که روزانه حدود 11 ساعت به نشاندن نشاء برنج مشغولند. اگر هم این دسته کارگران نشاء کار در جستجوی کار از شهر و روستای دورتری به اینجا بیایند، 6 ساعت رفت و برگشت را بایستی به 11 ساعت کار روزانه افزود.

به گزارش ایسنا، زنان و دخترانی که به دلایل گوناگونی همچون فقر، بدسرپرستی یا بی سرپرستی و اعتیاد شوهران ساعت‌ها را بایستی در دمادم صبح طی تا به شالیزار برسند. رطوبت،‌ سرما، شرایط فیزیکی بدن حین نشاء، ارتباط مستقیم با آب های آلوده به سموم و کودهای شیمیایی، اینها تنها بخشی از محیط کار آنهاست. مادرانی که شاید برای روزی 13 هزار تومان دستمزد، آینده‌ای همراه با سقط جنین و معلولیت جسمی و ذهنی را برای فرزندان در راهشان یا سرطان و بیماریهای بدخیم را به دلیل فیزیک شغلیشان هرگز نمی‌خواهند.

زنان کارگر در عین تولید پررنج برنج، صد چندان تولید شادی می‌کنند، زیرا احساس مفید و شریف بودن‌، احساس موثر بودن و خودشکوفایی، احساس خود ابرازی و پر معنی بودن را در خود و دیگران زنده می‌کنند و بذر آن را می‌پراکنند و چنین است که این، برنج «تلخ» نخواهد بود.

---

کامل بخوانید

http://isna.ir/ISNA/NewsView.aspx?ID=News-1757457&Lang=P